ភ្នំពេញៈ ក្រុមហ៊ុនថាមពលកើតឡើងវិញ Renewable Energy Ltd បានលើកកម្ពស់ បច្ចេកវិទ្យាថាមពលកើតឡើងវិញ និងទីផ្សារប្រព័ន្ធថាមពលជីវឧស្ម័ននៅក្នុងមហាតំបន់ទន្លេ មេគង្គ។ សហគ្រាសនេះបានជួយដល់ក្រុមហ៊ុនជាច្រើនដែល បច្ចុប្បន្នកំពុងពឹងផ្អែកលើប្រេងសាំងដែលមានតម្លៃខ្ពស់ ដើម្បីស្វែងរកថាមពលតម្លៃថោកក្នុងរយៈពេលយូរ។ Tony Knowles ជាប្រធានក្រុមហ៊ុនបាននិយាយជាមួយភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ពីកំណើនតម្រូវការថាមពលនៅប្រទេសកម្ពុជានាបច្ចុប្បន្ន។ តើវិស័យ SME មានការអភិវឌ្ឍដូចម្ដេចកាលពីឆ្នាំមុន? យើងអាចមើលឃើញថា រោងម៉ាស៊ីនកិនស្រូវកាន់តែច្រើន មានលុយវិនិយោគលើថាមពលជីវម៉ាស់។ បើអ្នកនាំចេញអង្ករទៅប្រទេសដទៃ អ្នកត្រូវខាតថ្លៃផលិតបន្តិចបន្តួច ឬក៏អង្កររបស់អ្នកនឹងមានតម្លៃថ្លៃខ្ពស់ក្នុងការប្រកួតជាមួយ ប្រទេសដទៃ។ រោងចក្រទឹកកកទទួលបានប្រាក់ចំណញច្រើនពីសេវាកម្មរបស់យើង ហើយយើងមានរោងចក្រកាត់ដេរមួយចំនួននៅជិតក្រុងភ្នំពេញ។ ប្រាកដណាស់ វាមានតម្លៃថ្លៃសម្រាប់រោងចក្រកាត់ដេរក្នុងការវិនិយោគតាម ប្រព័ន្ធជីវឧស្ម័ននេះ ។ ប្រសិនបើអ្នកមានបុគ្គលិកមួយពាន់នាក់ អ្នកមិនអាចលៃលកកាត់បន្ថយថាមពលអគ្គិសនីរយៈពេលពីរម៉ោងក្នុង មួយថ្ងៃៗក្នុងបណ្ដាញសាធារណៈនោះទេ។ ហេតុអ្វីក៏ SME ផ្ដោតលើថាមពលជីវម៉ាស់? ថាមពលវារីអគ្គិសនីគឺគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ប៉ុន្តែយើងមានរដូវវស្សា និងរដូវប្រាំង។ ការរក្សាទឹកទុកក្នុងអាងនិងការហូររបស់ទឹកទន្លេក្នុងកម្រិតមួយ ចាំបាច់គឺមិនមែនជាបញ្ហាធម្មតាទេ។ សូម្បីតែគម្រោងវារីថាមពលអគ្គិសនីដែលកំពុងតែដំណើរការពេល នេះក៏ដោយ ខ្ញុំមានការងឿងឆ្ងល់ថាតើពួកគេអាចប្រតិបត្តិការបាន១២ ខែក្នុងមួយឆ្នាំបានឬទេ? បណ្ដាប្រទេសដទៃទៀតនៅទីនេះដែលជួបប្រទះនោះគឺពួកគេមិនអាច រក្សាទឹកក្នុងអាងឲ្យពេញរហូតបានទេ។ យើងស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលនៃការផ្លាស់ប្តូរបរិយាកាស និងមិនមាននរណាម្នាក់អាចនិយាយឲ្យពិតប្រាកដថាតើវានឹងចាប់ ផ្ដើមភ្លៀងនៅចុងខែមិថុនា នឹងឈប់នៅចុងខែតុលានោះទេ។ ហេតុនេះហើយថាមពលជីវម៉ាស់ គឺគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ ជីវម៉ាស់មានន័យថា ការដុតសារធាតុសរីរាង្គក្នុងឡបង្កើតកម្ដៅដោយប្រតិកម្មបន្តបិទជិត។ ឧស្ម័នដែលបានផលិតអាចប្រើនៅតាមផ្ទះសម្បែងនិងឧស្សាហកម្ម។ ហេតុអ្វីក៏ថាមពលនាំចូលមិនគ្រប់គ្រាន់? ក្រុមហ៊ុនថៃ និងវៀតណាមចំណាយប្រាក់ពី២០ដុល្លារទៅ៣០ដុល្លារដើម្បីកែច្នៃអង្ករមួយតោន ប៉ុន្តែនៅកម្ពុជាមានតម្លៃពី៣៥ទៅ៥៥ដុល្លារ។ ភាពខុសគ្នាជាច្រើននេះ គឺដោយសារតែតម្លៃថាមពល។ ការកែច្នៃអង្ករដោយប្រើថាមពលជីវម៉ាស់អាចសន្សំបាន៧០ភាគរយនៃ ការប្រើប្រេងសាំង ឬសន្សំបាន៣ទៅ៤លានលីត្រក្នុងមួយឆ្នាំៗ។ ពេលដែលក្រុមហ៊ុនទិញថាមពលពីថៃ ឬវៀតណាម ប្រាក់ទាំងអស់នោះមិនចូលមកកម្ពុជាទេហើយអ្នកជាជនដែលងាយរងគ្រោះចំពោះស្ថានការណ៍នយោបាយរបស់បណ្ដាប្រទេសទាំងនោះទៀតផង។ តើអ្នកកំពុងរង់ចាំគោលនយោបាយថាមពលដែលបានគ្រោងទុកនោះឬទេ? វាជាការពិតណាស់ដែលថា ពេលនេះយើងមិនទាន់មានគោលនយោបាយថាមពលទូលំទូលាយក្នុង ប្រទេសកម្ពុជា។ មកដល់ពេលនេះយើងមានទីតាំងថាមពលដែលបង្កើតដោយកម្ទេចកម្ទី រុក្ខជាតិក្នុងកម្រិតធំមួយចំនួនដែលដំណើរការដោយខ្លួនឯង នៅជុំវិញប្រទេស ហើយយើងបាននាំចូលថាមពលពីប្រទេសថៃ និងវៀតណាម។ បើអ្នកចាប់ផ្ដើមទទួលយកប្រភពធនធានថាមពលពីបណ្ដាក្រុមហ៊ុនឯកជន វាទាមទារនូវបទបញ្ជា គោលនយោបាយ និងនីតិវិធីដែលកំណត់ពីរបៀបដែលវាត្រូវបានលក់ឲ្យទៅអគ្គិសនី កម្ពុជា EDC។ តើមានអ្វីទៀតនឹងមានសារៈសំខាន់ក្នុងគោលនយោបាយថាមពលដូចនេះ? វាមិនគួរធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយអ្នកបច្ចេកទេសមួយចំនួននោះទេ ប៉ុន្តែត្រូវពិភាក្សាជាមួយអ្នករាល់គ្នាដែលពាក់ព័ន្ធ។ ឥឡូវនេះអ្វីៗទាំងអស់គឺដំណើរការដោយឯកជន។ អ្នកគ្រប់គ្រងអគ្គិសនី ម៉ាស៊ីនកិនស្រូវ និងអ្នកផលិតថាមពលនឹងចរចាពីអត្ថប្រយោជន៍របស់ពួកគេ។ ថាមពលនេះមិនបម្រើកម្ពុជាបានល្អទេ ដោយសារយើងមិនបានរៀបចំ និងប្រតិបត្តិការក្នុងរបៀបមួយដែលមានប្រសិទ្ធភាព។ ប៉ុន្តែ មិនមានគោលនយោបាយណាដែលធ្វើតែមួយយប់នោះទេ។ យើងអាចចាប់ផ្ដើមជាមួយស្ថានការណ៍ជាគំរូពីរឬបី និងមើលប្រសិនបើយើងអាចស្វែងរកការសម្រុះសម្រួលមួយបាន។ តើតម្រូវការថាមពលរបស់កម្ពុជានឹងមានការផ្លាស់ប្តូរដូច្នេះក្នុងអំឡុងពេលឆ្នាំបន្ទាប់ៗ? ខ្ញុំជឿជាក់ថា យើងគួរតែមើលទៅសហគមន៍ និងភូមិ ហើយស្រាវជ្រាវរកដំណោះស្រាយផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចភាគច្រើនដើម្បីជួយដល់ ពួកគេជាជាងការរត់ចុះឡើង និងការដាក់គម្រោងផ្សេងៗដើម្បីបង្ហាញពីអាទិភាពរបស់ពួកគេ។ ការកំណត់វិស័យកសិកម្មនឹងមានផលវិបាក ដូចជា កសិដ្ឋានធំៗ កសិដ្ឋានដែលមានកសិករតិចតួច។ ក្នុងរយៈពេល១០ ឬ ២០ឆ្នាំក្រោយ ចំនួនភូមិនឹងមានចំនួនតិចជាងបច្ចុប្បន្ន២០ភាគរយ ប៉ុន្តែទីប្រជុំជននឹងរីកកាន់តែធំហើយអ្នកទាំងនោះនឹងត្រូវការ ថាមពលច្រើន។ ក្រុមហ៊ុនជាច្រើនមិនគួរកសាងបណ្ដាញអគ្គិសនីតាមបណ្ដោយផ្លូវដ៏ ងាយស្រួលនោះទេ ប៉ុន្តែវាគួរតែជាកន្លែងដែលមនុស្សជាច្រើននឹងតាំងលំនៅក្នុងពេល អនាគត។ អ្នកចាប់ផ្ដើមកំណត់គំរូនៃការអភិវឌ្ឍតាមរយៈទីណាដែលអ្នកមាន ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ៕PB Source : Phnom Post
